როგორ მიხვდეთ, იხდით თუ არა წინაპრების ცოდვებისთვის
იმეორებთ მშობლის, ბებიის ან პაპის ბიოგრაფიას
რომელიღაც მომენტში აღმოაჩენთ, რომ თქვენი ცხოვრება საოცრად ჰგავს წინაპრის ისტორიას: იგივე პრობლემები, იგივე ტიპის ურთიერთობები, იგივე კრიზისები ან ჯანმრთელობის გაკვეთილები. ძალიან რომ გინდოდათ სხვა გზა, მაინც ბრუნდებით ნაცნობ ჩიხში.
ეს ნიშნავს, რომ საგვარეულოში დარჩა დაუმთავრებელი ამბავი, რომელიც ვიღაცამ უნდა დაამთავროს. და ყველაზე სენსიტიურ ადამიანს “ნიშნავენ”.
განმეორება შემთხვევითი არაა - ეს სისტემის ნიშანია.
გრძნობთ აუხსნელ სინდისის ქენჯნას ან “ვალს” ოჯახის წინაშე
ეს განცდა, თითქოს ვიღაცის რაღაც გჭირდებათ: უნდა იყოთ იდეალური შვილი, უნდა გაუწოდოთ ყველას ხელი, უნდა დაეხმაროთ, თუნდაც თავად ძალა აღარ გყოფნიდეთ.
ეს ირაციონალური ვალდებულება ხშირად მიუთითებს, რომ საგვარეულოში დაგროვდა “ემოციური ვალი”, დაუფასებელი ტკივილი ან გაუბედავი ისტორიები.
თქვენი ცხოვრება ციკლური პრობლემებით სავსეა
ყოველ ორ–სამ წელიწადში იგივე თემა ბრუნდება: ღალატი, ფინანსური კრახი, მძიმე ურთიერთობები, მარტოობა. იცვლით ქალაქს, პარტნიორს, სამსახურს მაგრამ ცხოვრება ისევ იგივე გაკვეთილზე გაბრუნებთ.
ეს საბრალდებო სცენარის მოქმედებაა: პრობლემა მეორდება, სანამ ვინმე ცნობიერად არ გაარღვევს წრეს.
ბედნიერებას ვერ განიცდით, თუნდაც ყველაფერი რიგზე იყოს
შიგნით თითქოს დამცავი ბარიერია: „სისხლის ხაზი ასე არ ცხოვრობდა“,„მე არ უნდა ვიყო უფრო ბედნიერი, ვიდრე დედა იყო“,„ეგ მე არ მეხება“.
ეს არის საგვარეულო ლოიალობა — შიში, რომ თუ თქვენ კარგად იქნებით, თითქოს “უღალატებთ” იმათ, ვინც რთულად ცხოვრობდა.
ხშირად “შველი” ხართ და სხვის პრობლემებს საკუთარივით იღებთ
გიჭირთ უარის თქმა, პასუხისმგებლობის გადანაწილება, საზღვრების დაცვა. ეს ხშირად მოდის ოჯახიდან, სადაც ერთ დროს იყო ტრავმა დამოკიდებულება, ძალადობა, დიდი დანაკარგი და ახლა თქვენ გაქვთ პროგრამა: „მე უნდა აღვადგინო წონასწორობა“.
მაგრამ ყველას გადარჩენა ნიშნავს საკუთარი თავის დაკარგვას.
ხშირად იზიდავთ ტრავმირებულ პარტნიორებს
გიზიდავთ ადამიანები, რომლებსაც “საჭიროებთ”, უნდათ მოვლა, აღდგენა, “შეკეთება”. ასეთი ურთიერთობები თითქოს ბედია, მაგრამ სინამდვილეში არიან ამომწურავი.
ეს ნიშნავს, რომ წინაპართა ტრავმას ცდილობთ შეხორცებას პარტნიორის მეშვეობით, იმავდროულად საკუთარ ცხოვრებას გვერდზე დებთ.
გრცხვენიათ საზღვრების დაყენება და სიტყვა “არა”-ს თქმა
ეს სირცხვილი პირადად თქვენ არ გეკუთვნით. ეს მოდის ოჯახიდან, სადაც თაობების განმავლობაში ქალები ჩუმად იტანდნენ, ერგებოდნენ, უთქმელად ცხოვრობდნენ.
ახლა თქვენ ატარებთ ამ უხილავ შეზღუდვას: “ჩემი გრძნობა ზედმეტია”, “მე არ უნდა ვიჩხუბო”, “ჩემთვის ადგილის მოთხოვნა არ შეიძლება”.
გაქვთ განცდა: “ჩემს ცხოვრებას არ ვცხოვრობ”
შეიძლება შეხედავთ საკუთარ გზას და ვერ იცნობთ თავს: სამსახური არ მოგწონთ, ურთიერთობა არ გაბედნიერებთ, სურვილები თითქოს სხვისია.
ეს ხდება, როცა თქვენი ენერგია დაბლოკილია, და ადგილს იკავებს საგვარეულო სცენარები - ის, რაც თქვენი არ არის.
ეს არის ყველაზე ზუსტი ნიშანი, რომ საკუთარ გზას ვერ მიჰყვებით.
რა ვქნათ, თუ საკუთარ თავს ამ ნიშნებში ვხედავთ?
- დააკვირდი, რა არის “სენარი” და რა შენი არჩევანი. ყოველ სიტუაციაში იკითხე: „ეს მე მინდა, თუ ამას ოჯახი მიჩვევს?“ ეს კითხვაა პირველი ნაბიჯი თავისუფლებისკენ.
- ამოიღე ტაბუდადებული თემები. იმაზე საუბარი, რაც ოჯახში “არ ითქმებოდა”, მძლავრი განთავისუფლების პროცესია. დაიწყე მხოლოდ ერთით - საკუთარ თავთან გულწრფელი აღიარებით.
- დაამწხვიე “გადარჩენის რეჟიმი”, შენ არ ხარ ყველას მფარველი. შეწყვიტე სხვისი ტკივილის საკუთარ თავზე აღება. თავის გადარჩენა არ ნიშნავს სხვების მიტოვებას - ნიშნავს ძალების სწორ განაწილებას.
- დააწესე საზღვრები, თუნდაც თავიდან გრცხვენოდეს. ჰკითხე საკუთარ თავს: „მჭირდება?“ „მინდა?“ „შემიძლია?“ არა — ნორმალური სიტყვაა. სასიცოცხლოდ საჭიროც კი.
- შეწყვიტე საკუთარი ბედნიერების შეზღუდვა “ოჯახის ერთგულების” გამო. გაიხსენე: შენი სიხარული არავის ახშობს.
- იმუშავე ციკლურ პრობლემებზე ცნობიერად. თუ იგივე სიტუაცია მეორდება, დაწერე: — რა ხდება? — რომელი ემოცია იღვიძებს? — ვის ისტორიას ჰგავს?
- ასე გამოარჩევთ, რა არის “მემკვიდრეობითი”, და რა თქვენი.
- არ იკისრო “დამხმარე პარტნიორის” როლი. თუ გიზიდავს ადამიანი, ვისაც “გადარჩენა” უნდა — განასხვავე თანაგრძნობა და მსხვერპლად ქცევა. კითხვა: „ეს სიყვარულია, თუ როლური პასუხისმგებლობა?“
- დაიწყე შენი ნამდვილი ცხოვრების შექმნა. თუნდაც პატარა ნაბიჯებით: ახალ საქმეზე “კი”-ს თქმა, ძველზე “არა”-ს, სურვილების ჩამოწერა, საკუთარი ბედნიერების პატარა რიტუალები.
ეს ნაბიჯები ნელ-ნელა გათავისუფლებს იმ მძიმე პროგრამებისგან, რომლებიც შენს ცხოვრებაზე გადმოიტანეს.